We lezen het wel vaker bij een VSE collega. Hoe belangrijk het voor jou als technische onderneming eigenlijk is om stagiaires te hebben. Want niet alleen houd je zo de feeling met de jeugd en de opleidingen, maar degenen die goed bij je passen, hebben kunnen snuffelen aan je organisatie. En je kunt de krenten uit de pap pikken.

Het zal je niet verbazen dat we weer tegenover zo’n krent zitten: we bedoelen natuurlijk een krent uit de pap. Daniël de Wit. Hij is inmiddels al weer zo’n vier jaar bij VSE in dienst. “Zonder erom gevraagd te hebben, kreeg ik na mijn eindstage een contract aangeboden.” Hij is werkzaam als hardware engineer en voelt zich als een vis in het water. “Ik heb ook bij een grote organisatie gezeten en daar voelt het toch echt wel heel anders. Alsof de afdelingen een beetje afgescheiden zijn van elkaar en je alleen met je eigen afdeling ‘iets’ hebt. Dat is hier beslist niet het geval. Bij VSE is de hele organisatie er voor elkaar, iedereen is bereid om elkaar te helpen, er zijn korte lijnen en je kunt letterlijk bij iedereen binnenlopen om iets te overleggen. Dat spreekt mij erg aan.”

Klantspecifiek of standaard
In zijn stage was hij bezig met een pakket waarmee standaardisatie, macro’s en artikelbeheer ingericht kon worden. “Ik heb daarmee een proof of concept uitgewerkt, dat was mijn stageopdracht. Ik heb met dat systeem wat proefprojectjes opgezet, maar kwam tot de conclusie dat het niet echt een geschikt systeem was voor ons bedrijf. We hebben veelal heel klantspecifieke projecten. Dat systeem was vooral geschikt voor repeterend werk. Tja en dat hele klantspecifieke, dat maakt het nou juist ook zo leuk”, lacht hij.

In het begin werkte Daniël vooral aan kleinschalige projecten, samen met een ervaren VSE-collega. Inmiddels heeft hij zijn sporen verdiend en werkt hij ook aan hele grote. “Ik ben nu bijna klaar met een heel groot project dat UL-gecertificeerd moet worden opgeleverd, dus geschikt voor toepassing in Noord-Amerika. We kregen van onze klant de opzet en wij hebben dat verder uit geëngineerd. Alle artikelen die in deze kasten zijn toegepast moesten natuurlijk UL-geschikt zijn. En omdat wij een UL-gecertificeerd bedrijf zijn, hebben we ook zelf de audit mogen doen. Daarvoor worden wij dan weer een paar keer per jaar ge-audit.”

UL-certificeren
Dat UL-certificeren heeft best nog wel wat voeten in aarde, zo horen we. “Alle artikelen die je in een dergelijk project gebruikt, moeten zogenaamd ‘recognized’ of ‘listed’ zijn voor de specifieke toepassing. Als een artikel ‘listed’ is, dan is het gewoon goed om te gebruiken voor die toepassing. Is het ‘recognized’ dan mag je het toepassen onder aanvullende voorwaarden. Dan kan het zijn dat je bij de toepassing van een bepaald relais een bepaald accessoire moet gebruiken waarmee het dan voldoet aan de norm en goedgekeurd is.”

“Ook de typerating is anders. Het is een soort IP classificatie, maar anders opgebouwd. En het geheel moet volgens UL-richtlijnen worden getest. Er zijn echt heel veel puntjes waar je rekening mee moet houden. Ik heb nu twee grote UL-projecten gedaan, en dat was een mooie uitdaging. Er zijn echt heel veel aanvullende regels. Nu was de engineering van deze projecten an sich al complex, maar door de UL-norm kwam daar nog even een tandje bij. En de interpretatie van de regels luistert heel nauw. Daar moet je echt een opleiding voor volgen. En dan nog, als de interpretatie niet helemaal helder is, dan moet je het vragen aan een UL-specialist van UL-Nederland. Bovendien zijn er nog weer verschillen tussen de Verenigde Staten en Canada, waarbij Canada nóg strengere normen hanteert.”

Zijn nieuwste project is weer iets heel anders en is iets dat volledig naar eigen inzicht geëngineerd is. “Een portaalkraan met besturing klemt betonblokken en verplaatst ze. In dit proces worden speciale betontegels geproduceerd en de besturing en schema’s zijn volledig door VSE geëngineerd.”

Engeltje
Qua hobby schuwt Daniël ook de uitdaging niet. Zijn eerste hobby blijft wat dichter bij de techniek, het vliegen met een drone en editen van de geschoten filmpjes. “Ook van het nieuwe pand van VSE heb ik al hele mooie beelden geschoten. Maar ik neem mijn drone ook mee als ik op reis ga. Tenminste, zodra dat weer veilig kan.” Zijn tweede hobby is het maken van bijzondere reizen. Daar wordt hij gelukkig van. Met zijn drone vloog hij op de zoutvlaktes in Bolivia en de bergen van Peru. “Niet bij Machu Picchu, daar geldt een vliegverbod.” Hoewel we ons dat lastig kunnen voorstellen bij zijn verhalen over zijn avontuur op de zeer wel genaamde Death Road in Bolivia. Auto’s mogen er niet meer komen, maar je kunt er wel mountainbiken. “Ik ben daar letterlijk bijna ook slachtoffer geworden. Het is een hele gevaarlijke bergroute waar je kunt mountainbiken. Tijdens mijn mountainbiketocht ben ik over de kop geslagen en is mijn fiets in het ravijn gestort. Toen had ik wel een engeltje op mijn schouder, denk ik.”

Hij mist zijn collega’s in deze bijzondere tijd. “Bijna iedereen werkte de eerste periode vooral thuis, hoewel we het beslist niet minder druk hebben. We hebben een heel fijn team waar je veel van elkaar leert. En we leven met zijn allen natuurlijk toe naar de nieuwbouw. We kunnen niet wachten tot we in het nieuwe pand mogen gaan werken.”